San Cipriano

We zitten met zijn zessen in de minivan. Tussen de stoelen zit de 5 jarige dochter van de chauffeur op een geïmproviseerde stoel los in de auto. We vertrekken uit Cali en gaan de bergen in. Van tevoren heb ik een tabletje ingenomen tegen reisziekte, want de wegen hier in de bergen zijn niet mis. Onze chauffeur heeft schijnbaar haast, de voorliggende auto's hebben net 3 centimeter speling met onze voorbumper voor dat de chauffeur ze inhaalt. En dit net voordat er een bocht opdoemt in de weg. Uh, dit zou niemand in Nederland doen maar hier de normaalste zaak van de wereld. Op een gegeven moment begin ik zelfs te twijfelen of ik mijn tabletje heb ingenomen want ik krijg het warm, begin te zweten, en trek langzaam witjes weg. Op dat moment worden we gestopt door de politie. Fijn! Frisse lucht. We worden allemaal naar onze legitimatie gevraagd en na wat gedoe en toch gelukkig ook een waarschuwing voor de chauffeur mogen we weer verder. Het duurt 5 minuten voordat ie zijn normale rijstijl weer aanneemt maar goed, we zijn er bijna.
Aangekomen in een klein dorpje waar we het enige vervoersmiddel pakken die ons naar San Cipriano brengt. Op een oude treinrails, wordt er gereden met houten platforms aangedreven door een motor. Ja, een echte motor staat er naast je, en dan bankjes om op de te zitten. De bestuurder neemt plaats op de motor en dan vertrek je. Door de jungle langs de rivier af en door andere kleine dorpjes. Leuke rit!
Aangekomen in het dorp gaan we naar een restaurant waar we voor de lunch reserveren en dan is het tijd om te gaan tuben . Met een opblaasbare donut met de stroming van de rivier mee. Maar eerst moeten we natuurlijk een half uur stroomopwaarts lopen anders wordt het een lang eind terug naar onze spullen.
Het begin is prima, rustig en toch ook wel koud. Maar gelukkig schijnt de zon dus is het wel lekker gerelaxt zo op het water. Tot de eerste waterversnelling in zicht komt. Oja, ik hou helemaal niet zo van water en ja ik kan wel zwemmen maar daar heb je het mee gezegd. Nadat ik een paar meer heb gedacht waarom doe ik Dit, is de waterversnelling al voorbij. Appeltje eitje. Telkens zorgen we ervoor dat we met een aantal bij elkaar blijven en dat is maar goed ook als we bij de volgende zijn. Een sterke stroming die je naar rechts brengt en dan zit je vast aan de verkeerde kant. Dus het is zaak om je af te zetten aan de boomstammen in het water. Oef, gelukkig het is me gelukt. Maar dan zegt Jhon dat hij wil wachten op de anderen en dus aan de kant wil. Een opblaasbare donut is niet echt bestuurbaar dus ik doe mijn uiterste best maar kom niet echt aan de kant. Dus ik besluit te zwemmen, wat door mijn reddingsvest nog erger maakt. Gelukkig schiet jhon me te hulp en komen we aan de kant. En dan is Ellen bijna in de waterversnelling beland, maar wordt tegengehouden door Carlos. Jhon schiet te hulp en samen komen ze niet eens in de buurt van de boomstammen.
Oké, iedereen weer samen en we kunnen weer verder. We drijven met zijn allen van de rivier af totdat Carlos ons verteld dat na die grote boom die is omgevallen en in het water is beland, we eruit gaan. Oké, maar hoe omzeilen we die boom?! Doe iets!! En daar gaan we, met zn allen onder de boom proberend om de schade te beperken door ons te beschermen met de armen boven het hoofd. Gelukkig valt het allemaal mee. Maar aangezien Carlos had verteld dat er hierna eruit zouden gaan probeerde ik met alles wat ik in me had te stoppen met als gevolg een blauwe kont en scheenbeen. En we gaan er nog niet uit want iedereen drijft verder. Oké, 1 station verder dan maar. En daar lukt het om met zijn allen naar de lunch te gaan.
Na de lunch staat er nog een hike naar de waterval op de planning en hiervoor moeten we nog een keer de rivier oversteken. Dus geen waardevolle spullen meenemen, ik ken mezelf. Dan komt de kluns in me naar boven en lig ik daar in het water met mijn telefoon. Doe maar niet. De weg naar de waterval gaat deels door het water en deels door een jungle, omhoog en omlaag. Er aangekomen is het niet de mooiste die ik heb gezien maar wel de moeite waard van de hike. Terug loop ik met Hilde en we kletsen wat af zodat het lijkt of de weg korter is. En dan is het tijd om het dorpje weer te verlaten met het treintje en de bus te pakken naar Cali. Wat een leuke dag was dit!