Bonaire

Het zijn onzekere tijden, voor de hele wereld. Een week geleden leek het hier op Bonaire allemaal nog zo ver weg en werd er nog enigszins lacherig over gedaan. Natuurlijk ging de situatie van Europa of China niet aan ons voorbij, maar het was nog lang niet in de buurt. Maar daar kwam dit weekend een einde aan toen men op  Curacao de eerste Coronapatient had ontdekt. Na beraad werd besloten om de cruiseschepen niet meer aan te laten meren en na het weekend zouden er geen Europese toeristen meer komen. Maar er werd nog steeds vanaf Amerika gevlogen en ook de korte afstandsvluchten van en naar Curacao gingen gewoon nog door. Deze gebieden behoren toch ook bij de risicogebieden. Met als gevolg discussie en beraad door de inwoners en natuurlijk de overheid; maar nog voordat daar een eenduidig beleid naar voren kwam, besloten al velen restaurants, bars en beachclubs hun deuren te sluiten. Ook de dansschool waar ik bij assisteer heeft besloten om tot nader order de lessen te schrappen. Wat nog wel gek was, was dat de scholen, kerken en dergelijke allemaal nog niet verplicht dicht hoefden. Dat besluit kwam pas een aantal dagen later. De vluchten vanuit Amerika zijn uiteindelijk ook gestopt, lege vliegtuigen komen aan om alle toeristen weer terug te brengen naar het land van herkomst. Een aantal maatschappijen vliegt helemaal niet meer na dit weekend, dus is het zaak voor de toeristen om nu nog naar huis te gaan nu het nog kan. De onzekerheid van deze hele situatie is hetgeen dat het moeilijkste is. Bonaire draait bijna helemaal op toerisme: cruiseschepen met gemiddeld 3000 mensen aan boord die graag met een tour mee gaan om het eiland te ontdekken, de velen Amerikanen die hiernaar toe komen om een perfecte duikvakantie te hebben, de Belgen en Nederlanders die hier komen om te kiten, windsurfen of gewoon van het strand te genieten. De vele restaurants, waarvan er een aantal nog open is en aan take away doet. Alle duikwinkels en duikboten die straks niet meer uitvaren; de vele hotels die na dit weekend bijna allemaal leeg staan. Het zijn dus onzekere tijden, waarin we gelukkig nog geen Corona op het eiland hebben en hopelijk blijft dat zo. 

En ook voor mij. Sinds vorige week ben ik aan een nieuwe baan begonnen, als frontdesk medewerker bij een hotel. En nu zijn we na dit weekend bijna helemaal leeg en na volgend weekend helemaal leeg. Er wordt gesproken over maintenance en andere klusjes die normaal gesproken blijven liggen, om die te gaan doen. Het maakt mij niet uit, al moet ik gaan schilderen, onder de huurauto´s liggen om te sleutelen (al lijkt me dat niet zo´n goed plan haha), het maakt mij niet uit. Als ik voorlopig maar mag blijven. 

Het enige voordeel van dit alles is dat er waarschijnlijk een minder groot CO2 probleem gaat zijn en dat de natuur weer de kans krijgt om te herstellen zonder dat de mensheid alles maar overhoop trapt. Wellicht probeert moeder Aarde ons wel iets te vertellen.