Pico de Loro

Het is zondagochtend 7 uur wanneer mijn wekker afgaat. Even snel een koffietje en een ontbijtje en om half acht zit ik met mijn huisgenootje Sophie in de Uber richting Jardin. Daar wacht onze gids op ons. Wat gaan we doen? We gaan richting Pueblo Pance om daar een dag en een nacht te verblijven om vervolgens op maandag de berg Pico de Loro te beklimmen. 

Aangekomen bij de afgesproken locatie staat Julian ons al op te wachten. Julian is een lokale gids die ik had gevonden via Tripadvisor. Hij bood ons een goede prijs voor de hike, een heel andere prijs dan de andere diensten die we hadden gecontacteerd. En deze service deed hij eigenlijk als extraatje. Hij zorgde er dus voor om ons op zondagochtend vroeg te helpen naar onze AirBnB te komen. We moesten namelijk een busje pakken, een recreativo, die richting Pueblo Pance gaat. En niet alleen richting Pance de rivier. Na ongeveer drie kwartier te hebben gewacht, komt dan eindelijk de goede recreativo langs. We hoppen in, betalen 2.300 peso's, €0,65, en dan hobbelen we richting onze AirBnB. Onderweg komen we hele hordes mountainbikers tegen die even Cali ontvluchten en de bergen ingaan om te fietsen. Als we uitstappen staat Julian op ons te wachten, om er zeker van te zijn dat we het hebben kunnen vinden. Wat een service!

We bellen aan en (andere) Julian doet open. We worden verwelkomt door twee honden, een paard, een poes en een varken. Wat een gezelligheid! Julian laat ons weten dat er nog schoon gemaakt wordt in het huisje maar dat we onze spullen kunnen achterlaten. We lopen richting het dorp dat zo ongeveer uit 1 straat bestaat met daarom heen wat finca's (boerderijen) in de bergen. Eerst even een bakkie koffie en dan gaan we wat wandelen. Bij de kerk linksaf naar boven, dan kom je bij de rivier werd ons gezegd. Dus dat doen we. Langs de weg naar boven komen we langs hotels en cabañas en uiteindelijk wat restaurantjes, voordat we ons moeten registreren. Het is namelijk een nationaal park dat wil voorkomen dat er té veel mensen binnen gaan. Voorheen was dit niet het geval wat leidde tot rotzooi en schade aan de natuur. Dus heel goed dat ze het nu in de gaten houden. We lopen de brug over en dan moet je toch wel even stil staan dat het er prachtig is. De rivier die over de rotsen stroomt, de bergen in de achtergrond, de vlinders die er rondfladderen. Wat is de wereld toch mooi. We lopen een stukje, maar omdat we hier niet heel erg op voorbereid waren (we dachten alleen een bakkie koffie te gaan doen, te lunchen en terug te keren, en dus zonder water of andere dingen zijn vertrokken) besluiten we na korte tijd toch maar weer om terug te keren. We hebben wel even onze voeten in het water gedoopt, en dat was koud! IJskoud! We lopen terug en vinden een restaurantje om te lunchen en dan ga ik terug naar ons huisje en Sophie gaat nog even zwemmen in de rivier dichtbij ons huisje. In de avond duiken we nog even in het verwarmde zwembad van de eigenaar, die om een praatje verlegen zit. En dan is het tijd om iets te eten en te slapen. Want de volgende ochtend wacht onze gids Julian ons op om 6:30u.  

Na een goede nacht is het tijd om de wandelschoenen aan te trekken en te gaan hiken. Pico de Loro, een berg gelegen in de Farallones van Cali heeft een hoogte van 2.860 meter. De naam komt van de vorm van de berg dat lijkt op de snavel van een papegaai. We vertrekken richting de ingang van het nationale park waar we ons weer moeten registreren en dan kan de klim beginnen. Het eerste stuk is best pittig, steil en vanwege de hoogte en het vroege uur heb ik een beetje last van mijn ademhaling (en ja, ik ben gestopt met roken!). Maar na een korte pauze weer door, nu een stukje dat iets minder steil is. Ik merk dat ik wakker begin te worden en zo ook mijn spieren, dus dat gaat helemaal goed komen. We lopen door een bos over een soort van pad met rotsen, rode grond en wortels van bomen. Na ongeveer een kwartier komen we aan op het punt waarbij je de piek aan de ene kant ziet en aan de andere kant de waterval de Sirena. Wij zijn als enigen op de berg, geen andere toerist of local te bekennen. Dat maakt het wel bijzonder. Op een gegeven moment komen we aan in een stuk bos in de wolken. Doordat het bijna altijd in de wolken ligt, is het super groen met mooie bloemen. Prachtig! We lopen nog altijd omhoog en we komen aan bij een plek waar we ons water bij kunnen vullen. Natuurlijk bronwater! Heerlijk! Op een gegeven moment moeten we meer klimmen dan wandelen, en we klauteren onze weg naar boven. De gids verteld ons ondertussen over hoe het er vroeger was, een gebied dat door oorlog was bezet. Niet door de drugscartels. Hij was opgegroeid tussen de geluiden van de geweren. Uiteindelijk kwam het vredesakkoord en werd het gebied weer bezocht door toeristen. Maar deze toeristen hadden niet echt respect voor de natuur, vanwege het achterlaten van troep en sommigen verdwaalden zelfs en kwamen dus niet meer terug. Hierdoor is er de regel in werking gesteld dat er altijd een gids mee moet. Een andere berg is nu door deze geschiedenis helemaal gesloten voor het publiek, maar de lokale gidsen willen wel weer tours aan gaan bieden, maar dan beter georganiseerd en met respect voor de natuur. 
We zijn bijna bij het einde en na 2 uur en 20 minuten bereiken we de top. Het gemiddelde is 4 uur werd ons verteld, dus niet slecht! Het enige wat een beetje een tegenvaller is, is dat het best wel bewolkt is. Dus er is niet zoveel te zien van het uitzicht. Maar toch, de weg er naar toe is dat wat telt! 

We rusten ongeveer een half uurtje en beginnen dan aan de afdaling. Dezelfde weg die we hebben afgelegd naar boven, maar dan naar beneden.  En dit doen we in ongeveer dezelfde tijd. We gaan richting de AirBnB om ons om te kleden en onze spullen te pakken, dan richting het dorp om een koffietje te drinken en te lunchen voordat we de bus richting Cali pakken.

De bus is ook een avontuur, want er zijn twee opties: naar de terminal of naar het centrum. We stappen in en hij gaat naar de terminal, jammer, want vanaf het centrum hadden we naar huis kunnen lopen. Om geld te besparen blijven we net zolang zitten totdat we ergens (veilig) uit kunnen stappen. Maar uiteindelijk komen we toch bij de terminal, want hij rijdt door het gedeelte van Cali waar je beter niet uit kan stappen als twee toeristen. Dus na ongeveer twee uur in de bus, zijn we bij de terminal en nemen vanaf daar een taxi. Eenmaal thuis is het tijd voor een douche en lekker op de bank met Netflix.