Pacifische kust

Ik ben dus in Medellin en mijn oorspronkelijke plan is om richting Santander te gaan. De meiden die ik heb leren kennen, vertrekken richting Cartagena, het noorden van Colombia, aan de kust. En dat zet me aan het denken. Ik bekijk foto's op internet van Bucaramanga en San Gil die ik wil gaan bezoeken en zie dan dat het veel weg heeft van wat ik al gezien heb, namelijk 50 shades of green. En bij het horen van de strandplannen krijg ik ook steeds meer zin om richting het strand te vertrekken. Alleen richting Cartagena zie ik niet zo zitten, het is zo'n 12-15 uur met de bus en daarna moet ik dus 24 uur met de bus weer richting Cali, of gaan vliegen. Ik heb contact met mijn vriend in Ladrilleros en hij stelt voor dat ik daar heen kom. Dat is eigenlijk niet zo'n gek idee; ik zit dan dichterbij Cali, hoef alleen de bus en de boot te betalen en als ik daar ben het eten en ik zit aan het strand. 
Dus op zondagavond pak ik de nachtbus vanuit Medellin naar Buenaventura. Dit zijn ook zo'n 10 uurtjes in de bus, maar met mijn reistabletjes die ook werken als slaappillen, slaap ik toch wel een beetje. Vroeg in de ochtend kom ik aan op het station van Buenaventura en ga ik richting de haven om mijn kaartje voor de boot te kopen. Het is nog niet zeker of de boot om 8 uur gaat, er moeten minstens 10 personen aanwezig zijn, is dit niet het geval dan vertrekt de boot om 9u30. Dus 10 min voor vertrek check ik of we gaan en we hebben de hele boot vol. Als we vertrekken, begint het te regenen. Eerst zacht en dan steeds harder, dan ook nog eens onweer; de boot is voorzien van plastic hoezen als ramen, maar zijn zo hoog dat je niets kan zien, en ze sluiten ook niet super goed, waardoor het water toch nog de boot binnen komt. Als we een half uurtje onderweg zijn lijkt het erop dat we ergens tegen aan zijn gebotst. De boot vliegt naar links en we liggen abrupt stil. Doordat de ramen zo hoog zijn, kan ik niet meteen zien wat er aan de hand is, wat best wel een beetje schrikken is. Het blijkt een boomstam of tak te zijn die in de motor is geraakt. We kunnen weer verder; en gaan richting Bahia Malaga om vervolgens richting Juanchaco te gaan. De regen gaat onverminderd door als we de boot kunnen aankomen. Lokale kinderen staan op straat hun haren te wassen; het blijkt dus dat er twee weken geen regen is geweest en dus zijn de bewoners blij dat het weer regent. Ik wacht een tijdje in de hoop dat het minder wordt maar dat zit er voorlopig niet in. En dus ga ik met nog een Colombiaans stel richting de tuktuk die enigszins beschutting geeft tegen de regen. Als ik bij mijn vriend aankom, is het nog steeds aan het regenen en is mijn paraplu kapot, met als resultaat dat ik van 100 meter lopen zeiknat ben. Ook hij is blij dat het regent, en om mij te zien. Gelukkig klaart het die middag op en kunnen we richting het strand om daar de zonsondergang te zien. 
De dagen zijn heel relaxt, in de ochtend werk ik bij een hotel met goed internet, want hij heeft geen internet in zijn huis. En in de middag, als het niet regent, ga ik richting het strand om richting La Barra te lopen, het aangrenzende plaatsje met een lang strand. Hij vertelde me dat er soms een puppy aan komt lopen, maar dat die vaak alleen komt eten en dan weer weg gaat. Maar sinds dat ik er ben, is ie meer in huis en telkens als ik ga, gaat ie met me mee. Wat een schatje! Het regent nog een aantal dagen, maar gelukkig is er ook zon. Het verschil tussen doordeweeks en het weekend is groot met betrekking tot het aantal toeristen. Gedurende de week is het heel erg rustig en heb je bijna het hele strand voor jezelf, maar in het weekend zitten er toch vele toeristen op het kleine stukje strand dat over is bij vloed. Ik besluit om ook nog het weekend te blijven en op zondag naar huis te gaan, omdat het zo heerlijk relaxt is.