Hospital

Dat je tijdens het reizen ziek kunt worden wil niemand aan denken natuurlijk. In het begin van mn reis weleens last van mn buik gehad, maar na een dag weer over. Sinds dat we in Montañita zijn, heb ik last van mn buik. In het begin dacht ik dat het voedselvergiftiging was, aangezien Lotte er ook last van had. Maar het bleef bestaan, eerst onder in mn buik en toen zette het zich naar boven uit. Alleen in het begin diarree en nu dus sinds 3 dagen opnieuw. Gisteren heb ik er echt maar aan toegegeven en bijna de hele dag geslapen, met wat ook leek op koorts. Maar zonder thermometer is dat lastig vast te stellen maar had het erg koud en dat in 30 graden.
Ik had eigeijk gehoopt dat er iemand met me mee kon gaan, maar door omstandigheden toch alleen in het ziekenhuis. Onderweg constateer ik dat ik geen transportpijn heb, dus waarschijnlijk niet mn appendix (?). Bij het ziekenhuis aangekomen, staat er boven de deur Emergencia.  Maar nergens staat of het de ingang is of niet. Dus besluit toch de deur maar te openen en zie meteen een soort van traumakamer met een patiënt die er niet goed aan toe is. Oké, dit is vast niet de ingang. Ik loop om en volg een bordje, er bevind zich een wachtkamer met diverse mensen en ik probeer uit te vinden of ik me moet melden. Wat ik ervan begrijp is dat niet maar na een kwartiertje wachten en observeren zie ik toch wel mensen met een papiertje in de hand. Dus ik ga toch maar op zoek, loop de andere gang in met de administratie en een man loopt me tegen het lijf en helpt me. Ik ben eerst bij een verpleegkundige die mn waarden opneemt, bloeddruk (90/60), lengte (168,5, ben ik gegroeid?), gewicht  (58, dat valt niet tegen!). En nog een aantal cijfertjes waarvan ik niet weet wat het is. Ze schrijft een cijfer op het papiertje en leidt me terug naar de wachtkamer. En wachten duurt lang. Soms verdwijnen er mensen en soms komen er mensen bij. De tv staat zo hard met steeds hetzelfde stuk, dat ik als er iemand iets zegt ik het niet hoor en dus ook niet versta. Lastig.
De man die me eerder heeft geholpen ziet me een paar uur later nog steeds zitten en gaat eens polshoogte nemen. Dan mag ik eindelijk naar binnen. De dame van eerder ligt er nog steeds en ook alle andere bedden zijn bezet. De anamnese is moeilijk af te nemen gezien het gebrek aan engels en mijn gebrek aan spaans. Na een tijdje komt er een zuster die een infuus bij zich heeft, maar niet kan uitleggen waarvoor. Omdat het haar niet lukt te prikken, komt er na ongeveer een half uur (de dame van eerder moet op transport) een andere dokter die het wel lukt en me verteld dat het voor omeprazol is. Nu maar hopen dat het werkt.
Ik ben blij dat ik er zelf een beetje verstand van heb, want na een tijdje zie ik dat er lucht in mn infuusslang komt. Ik zet m dus maar zelf dicht. Dan komt de dokter weer terug van het eerste moment en hij vraagt nog wat dingen en heeft me nog wat medicijnen en even later zelfs nog wat te eten. En een briefje voor het lab voor maandag. Denk dat ze hier niet aan weekend diensten doen bij het lab.
Na bijna 12 uur in het ziekenhuis zit mn infuus er helemaal in en vraag ik of ik weg mag. Het voelt ietsje beter en aangezien ze nu toch geen testen doen kan ik net zo goed naar huis gaan. Ik krijg nog een of ander zwart middeltje te drinken voor de pijn en mag dan gaan. Maandag deel 2.