Un aventura

Ik loop naar m'n schoolgenoten op Española en dan pakken we een taxi om de rest op te halen in Getsemani. We gaan naar een stierengevecht kijken, ietwat buiten de stad. Jesus, een leraar van school, gaat met ons mee. Als we allemaal samen zijn stoppen we nog eerst voor een lunch om vervolgens naar de bus terminal te gaan. Daar aangekomen kopen we een soort van ov chipkaart en wachten op de bus. Onderweg zijn een aantal ongelukken gebeurt en het wemelt er van de mensen op straat. We rijden door een vervallen deel van de stad, veel leegstaande gebouwen en huizen, om vervolgens weer bij een nette buurt uit te komen met heel veel winkels. We stappen ergens onderweg uit om een volgende bus te pakken, maar deze zitten overvol, waarschijnlijk gaat iedereen richting het stadion. Dus proppen we ons met ons 9 in de achterbak van een auto om nog eens 40 minuten te rijden. Met Jonathan op m'n schoot niet erg comfortabel, maar er was geen ruimte om om te wisselen. De auto brengt ons niet helemaal naar het stadion en dus pakken we ook nog een tuktuk. Als we aankomen bij het stadion ziet het zwart van de mensen. Overal verkopers, eetstalletjes en drankmannetjes. We kopen een kaartje, en gaan naar binnen. Het stadion is helemaal gemaakt uit hout en ziet er niet heel solide uit eerlijk gezegd. Ik verbaas me erover dat het zoveel mensen kan houden. Het is een beetje een gedrang om ergens een plekje te bemachtigen maar het lukt uiteindelijk om ergens niet helemaal in 't gedrang te staan. Op het veld zijn misschien wel duizend mensen, paarden en een loslopende stier. De mensen springen op zij, duiken onder de tribunes of klimmen op het stadion als de stier dichtbij komt. Op de tribunes wordt getuigd, muziek gemaakt en gedanst. Ondertussen proberen heel veel verkopers nog wat te verkopen. Als er een plekje vrij is om te zitten zit ik naast een local. Deze biedt me aguadiente aan, een lokaal drankje. Oké, eentje dan. Maar nee, nog eentje? Oke, nog maar eentje dan. Omdat ik als gringa bijzonder blijk te zijn, moet er natuurlijk een foto gemaakt worden en wanneer de band weer begint te spelen en hij met me danst wordt er van alle kanten gekeken en gefilmd. Niet heel erg comfortabel met al die aandacht, vooral als gringa met weinig spaans. Maar met handen en voeten kom je een heel eind. Wanneer het bijna afgelopen is, banen we ons een weg door de mensenmassa naar buiten. Misschien hadden we iets eerder moeten gaan, ipv nu dat het bijna afgelopen is en iedereen naar buiten wil. Als we wachten op een aantal anderen, gaan Jesus, Felix en ik nog even de arena in. Een geklauter tussen de houten constructie. Gelukkig zijn de stieren al weg!
Op straat is het een chaos, mensen massa scooters, bussen, auto's en paarden, allemaal door elkaar. Toeters overal. We pakken weer een bus en gaan weer richting huis.
Ik moet zeggen dat ik het leuk vond om dit te zien, maar het is ook wel soort van dierenleed. Het is iets cultureels hier, maar toch druist het tegen m'n gevoel in.
Wat een ervaring was dit!