Van Peru naar Bolivia

Na drie weken Peru is het tijd om verder te gaan en naar het 36e land te vertrekken, Bolivia. De laatste dagen in Peru ben ik nog naar Lake Titicaca geweest, naar de drijvende eilanden en daarna naar Isla Taquila. Het eerste eiland deed een beetje toeristisch aan, maar toch als je bedenkt dat de mensen daar leven, op het water, in rieten huisjes, is dat toch wel indrukwekkend. Veel hebben ze niet, maar ze leven daar gelukkig, zonder alcohol, zonder sigaretten, zonder stress. Het tweede eiland ligt op zo'n 2 uur varen van de eerste eilandengroep en op dit eiland leven ze van de aardappeloogst en quinoa. Het eiland is opgemaakt uit terrassen en eens per jaar wordt er geoogst, in oktober. De huizen zijn van baksteen en het ziet er naar uit dat ze hier in iets meer luxere omstandigheden leven dan op het eerste eiland. We krijgen een heerlijke lunch met uitzicht over het meer met aan de randen met sneeuw bedekte bergen, erg indrukwekkend. Het Titicacameer is het hoogste, navigeerbare meer ter wereld. Na de tour ga ik weer terug naar mijn hostel en ga lekker vroeg slapen. De hoogte en de zon op mijn gezicht hebben me vermoeid gemaakt.

De volgende dag sta ik op de taxi te wachten die bij de bustransfer naar Bolivia inbegrepen zit. Maar als het al 7u15 is en er nog geen taxi is, besluit ik om een tuktuk naar het busstation te nemen. Mijn bus gaat namelijk om 7u30. Wanneer ik aan kom op het station, zoek ik naar de agency en als ik die gevonden heb mag ik meteen naar de bus. Ik vraag waar die is, en moet het drie keer vtagen, totdat ik antwoord krijg. Fijne klantvriendelijkheid hier! Daarnaast had ze me ook niet verteld dat ik nog de tax moest betalen voor het gebruikmaken van het station. Ik had het kunnen weten, want het was op de andere busstations ook, maar toch. Dus ik weer terug om het kleine bedrag te betalen en toen naar de bus. Daar moet ik me registreren en dan wordt mijn bagage ingeladen en mag ik plaatsnemen in de bus. Ondertussen krijg ik wat papieren in mijn handen geduwd die je moet invullen voor de douane van Bolivia. En dan gaan we op weg naar de grens. Net voor de grens stoppen we om de Peruaanse Soles in te wisselen voor Boliviaanse Boliviano en dan rijden we verder naar de grens. Daar eerst in de rij om je uit te laten stempelen uit Peru en dan is het zo'n tweehonderd meter lopen naar de grens. Aan de kant van de weg zijn verschillende standjes waar je eten en drinken kunt kopen of toch nog geld om kunt wisselen, mocht je dat nog niet gedaan hebben. In de rij bij de Boliviaanse grens wordt de jongen voor mij eruit gepikt, want hij heeft een Amerikaans paspoort en die hebben een speciaal visa nodig. Zij moeten maar liefst een bedrag betalen van $150,- en een heleboel papierwerk inleveren om toegelaten te worden. Gelukkig kan ik gewoon doorlopen en krijg ik mijn stempeltje zonder moeite. Dan wachten we totdat de hele bus klaar is en we kunnen vertrekken richting Copacabana. Een klein plaatsje aan het meer, dat er wel veel gezelliger uitziet dan Puno aan de kant van Peru. Maar omdat ik had gekeken hoeveel de hostels waren en er bijna geen goedkope meer te vinden was ivm een vakantieweek hier in Bolivia, had ik besloten om meteen door te gaan naar La Paz om vervolgens vanuit daar meteen de nachtbus te nemen naar Uyuni. Ik moet een half uurtje wachten totdat de bus vertrekt en raak aan de praat met een Nederlander en een meisje uit Nieuw-Zeeland. Altijd leuker als je moet wachten. We worden nog gewaarschuwd voor eventuele zakkenrollers, maar gelukkig laten ze ons met rust. En dan kunnen we in de bus, die iets luxer en nieuwer is dan de eerste. Ik zit voorin de bus met twee stoelen voor mij alleen en dat is best prima. Het eerste deel van de reis heb ik wat gedoezeld en dan worden we verzocht om uit de bus te stappen en de boot te nemen om het meer over te steken. De bus gaat op een raar soort van ferry en wij stappen op een bootje die ons naar de overkant brengt voor 2 bolivianos (€0,24). Het is een mooi uitzicht vanaf de boot en aan de andere kant wachten we op de bus om weer verder te gaan richting La Paz. De weg is slecht en we moeten vaak even of road omdat ze aan de weg aan het werken zijn. Wanneer we na toch wat meer tijd dan ik had gedacht aankomen in de voorstad van La Paz, staat het verkeer helemaal vast. Het is een sonder dat je nog vooruit komt. Wat een immens grote stad is dat met druk verkeer, maar ook een kabelbaan boven de stad. Ideaal om het drukke verkeer in de stad te vermijden. We doen er best lang over om bij het busstation te komen, maar tot mijn grote geluk is het hetzelfde busstation als vanwaar de nachtbus vertrekt. Het station is erg onoverzichtelijk en koud, waar het krioelt van de mensen. Ik ga erst maar eens op zoek naar de company van mijn nachtbus. Het blijkt dat die op dezelfde plek zat als waar ik binnen was gekomen en dus helemaal over het hoofd had gezien. En hij is nog dicht. Oké, ik heb nog tijd want het is half zes en de bus vertrekt om 20u. Eerst maar een wc opzoeken en dan wat te eten. Er is WiFi op de terminal en ik probeer op te zoekn hoe laat het kantoortje open gaat. Maar zie dan dat er een andere vertrektijd staat dan op mijn ticket, namelijk 19u. Oké. eerst maar even eten (een taai stuk vlees, zachte frietjes en rijst) en dan poolshoogte nemen. Als ik aan het loketje kom, is hij open en een vrouw vraagt me over een half uurtje terug te komen.  Na een half uurtje gewacht te hebben met alle drukte van de lokalen om me heen, begeef ik me weer naar het loketje en krijg mn ticket en ik mag rond 19u/19:30u weer terug zijn. De bus heeft wat vertraging en het is mij en de andere passagiers niet helemaal duidelijk waar de bus komt. Er zit niet heel er veel logica in, maar uiteindelijk verschijnt ie dan toch op platform 7. Ze mogen hier nog wel eat leren van de Peruaanse busstations. Over de bus heb ik niets te klagen, de stoel kan zover achteruit en er is een speciaal ding voor je onderbenen en voeten dat ik zelfs nog wel wat geslapen heb. Er is een warme deken die wel nodig was in de nacht en rond 6 uur stopt de bus in Uyuni. En het is koud! Ik loop met mijn telefoon in mijn handen te zoeken naar mijn hostel en mijn vingers vriezen er bijna af. Gelukkig is de kamer vrij en mag ik er meteen in en heb nog even geslapen. Overdag is het wel te doen in de zon, maar toch blijft het koud. De was nog even naar de wasserette gebracht en dan een broodje eten en wat werken. In het plaatsje is er niet bijster veel te beleven en even heb ik spijt dat ik de tour niet voor morgen heb geboekt, maar voor vrijdag. Maar goed, nu kan ik morgen nog een beetje werken en netflixen en dan me opmaken voor de driedaagse tour naar de zoutvlaktes. Dat wordt afzien met een nachttemperatuur van -15C. Daarna ga ik mezelf maar weer naar warmere oorden begeven.