Otavalo

Na een taxi ritje van 40 minuten zijn we bij het busstation aangekomen. We nemen nog een ontbijtje en begeven ons dan naar het ticketloket. Voor $0,25 hebben we een kaartje om ongeveer 2 uur in de bus te zitten. De weg ernaar toe is prachtig door de bergen heen. Mooi groene omgeving. Als we aangekomen zijn bij het station in Otavalo, gaan we eerst op zoek naar een kluisje of iets dergelijks waar we onze backpacks kunnen laten voordat we de markt opgaan. Op het station staat een man die voor een busmaatschappij werkt, en niet heel duidelijk spaans praat, maar ik krijg toch de gelegenheid te vertellen wat we willen en hij begrijpt ons. Hij neemt ons mee naar een man die snoep verkoopt, en waar we voor $1,- per backpack ze mogen stallen. Mooi, dan nu op zoek naar de markt. Je zou verwachten omdat de markt zo populair is, dat er bordjes staan, waarop de markt staat aangegeven. Maar helaas, die zijn er niet. Maar na een tijdje wat mensen gevolgd te hebben, komen we dan toch aan bij de markt. Een heleboel kraampjes met stoffen, sjaals mutsen, oorbellen, kettingen, kommetjes en noem maar op. Leuk om overheen te lopen maar we hebben niets nodig. Als we bij een sieraden kraampje staan, spreekt het meisje ons aan. Ze komt uit Argentinië en maakt alles zelf met de hand. Ze maakt voor mij in nog geen twee minuten een boekenlegger met mijn naam. Dat is altijd leuk, iets krijgen! Na een koffietje besluiten we op zoek te gaan naar ons hostel, dat buiten het centrum ligt. We gaan onze backpacks halen en zoeken een taxi. Vantevoren heb ik via booking.com het hostel op google maps gevonden, maar dat blijkt niet helemaal te kloppen. Onze taxichauffeur gaat eerst langs de weg vragen, daarna nog een keer en nog een keer. En eigenlijk hadden wij de hoop al opgegeven maar onze taxichauffeur nog niet. Dus uiteindelijk komen we toch aan op plaats van bestemming. We geven de man iets extra's voor de moeite, want dat had ie zeker verdiend. Twee grote herdershonden verwelkomen ons met hun baasje en eigenaar Jose. We krijgen een kop thee aangeboden en leren een Frans stelletje kennen die ook in het hostel zit. Waar we nu zijn dient alleen maar als receptie en is de lokale internetshop. Het hostel ligt ongeveer 5 minuutjes lopen. Eerst een stukje door het dorp, met de trouwe herdershond voor ons en ons beschermend tegen alle andere loslopende honden. We gaan op een gegeven moment een zijpadje in, langs mais velden en door een droge rivierbedding. Als we aankomen zien we een heel mooi houten huis, met wat hangmatjes, maar ook een rond huisje. We mogen binnenkijken en als we daar willen slapen mag dat ook van José. Het enige punt is dat er in de avond en nacht geen licht is en dat je dan afhankelijk van kaarslicht bent. Maar omdat het er zo mooi en kleurrijk uitziet en ruim, besluiten we deze hut te nemen. José nodigde ons uit voor een wandeling de volgende ochtend om plantjes samen met de lokale bevolking naar boven te brengen. Ja waarom niet? Om 6 uur worden we opgehaald, oke dat is wel vroeg maar het lijkt ons een mooi avontuur. Samen met het ene Franse stelletje en een ander frans stelletje dat later op de avond is aangekomen, staan we om 6 uur klaar en vertrekken we met José en zijn neef naar boven. Wat een prachtige omgeving, bergen, groen, uitzicht over het meer en de vulkaan. Maar wat is het ook zwaar, het is niet dat we geen conditie hebben,maar waarschijnlijk heeft het met de hoogte te maken. Het eerste stuk is nog relatief makkelijk maar als we aankomen bij de plantjes die we mee moeten nemen in een plastic zakje zien we het eerste stuk van het pad naar boven. Een grote modderbaan, het had dan ook de hele nacht van geregend. We beginnen aan de klim en we zijn niet de slechtste van het stel gelukkig. De Fransman, die er overigens niet geheel onsportief uitziet, komt maar met moeite naar boven op het gladde stuk. We hebben geen idee hoever we moeten lopen maar het is pittig. Na wat klimmen komen we aan op een relatief vlak stuk met gras waar we even pauzeren. Onderweg zijn we al veel locals tegen gekomen met kinderen, stokken, en muziek. En een tas vol plantjes. Het naar boven gaan wordt steeds moeilijker, smalle paadjes door de natuur die helemaal modderig en glad zijn vanwege de harde regenval. Als we wat mensen tegen komen, vragen we hoe lang we nog moeten en het blijkt nog een uur te zijn. Ik kijk lotte aan die het ook moeilijk heeft en dan vraagt José wat we willen, verder gaan of terug gaan. Misschien is het slimmer om terug te keren, aangezien we soms maar met moeite kunnen blijven staan. Maar dan begint de modderige weg naar beneden en glijden we natuurlijk een aantal keren uit en vallen met onze billen in de modder. Het is toch best afzien voornamelijk door de hoogte aangezien we van 2500meter naar bijna 3500 meter zijn gegaan. We nemen onderaan afscheid van onze chaperones en gaan dan op zoek naar de receptie van het hostel om het een en ander uit te zoeken. Natuurlijk lopen we eerst verkeerd maar bij navraag lopen we dan in de goede richting en vinden we de winkel en de receptie. Het plan was om maar een nacht te blijven maar aangezien we zo vermoeid zijn blijven we nog een nacht in het hostel. Voor het geld hoeven we het niet te laten aangezien het maar $4,50 pppn is.
De volgende ochtend staan we een beetje op tijd op en bij navraag bij José blijkt dat we niet terug hoeven naar Otavalo om daar een bus te pakken maar kunnen we in t stadje de bus pakken naar Ibarra en vanuit daar naar Atacames. We hebben geen idee hoe laat de bus komt aangezien ze hier geen dienstrooster hebben. Dus wachten we ongeveer een half uurtje en dan komt de bus. In Ibarra aangekomen, is het een redelijk groot busstation met wat winkels. Ik vraag een politieagent waar de bus naar Atacames komt en hij wijst ons waar we eerst een kaartje moeten kopen. Wat blijkt, we vinden een bus die direct naar Atacames gaat, maar waar we bijna de hele dag op moeten wachten want hij gaat pas om half negen in de avond. Het vrouwtje bij het loket verteld ons dat we ook een bus naar San Lorenzo kunnen nemen en van daar uit naar Atacames. Die bus komt om half twaalf, anderhalf uur wachten. Dus kopen we een kaartje en gaan ontbijten. De bus is netjes op tijd en we maken ons op voor een busrit van onbepaalde tijd we hebben namelijk geen idee. De busrit is prachtig en onderweg komen we door lokale dorpjes waar we mensen oppikken en afzetten. Na ongeveer 4,5 uur zijn we in San Lorenzo en kunnen we bij navraag meteen instappen in de volgende bus om naar Esmaraldas te gaan, en daar weer overstappen naar Atacames. De enige plekken die over zijn, zijn de stoelen op de achterbank en nemen we die. Niet geheel comfortabel maar we doen het er mee. Onderweg wordt er nog een film gedraaid en als het donker is geworden komen we aan in Esmaraldas. Ik heb onderweg en dichtbij het busstation al wat hostels gezien, maar we gaan eerst navragen hoe lang het is naar Atacames. Gelukkig wordt ons verteld dat het maar een half uurtje is en dat ie over tien minuten vertrekt. Mooi, dan doen we dat, aangezien we eigenlijk wel op plaats van bestemming willen komen. En een half uurtje kunnen we nog wel aan. Via Google maps hou ik het een beetje in de gaten, maar toch blijkt dat we te ver zijn gereden. De jongen die op de bus werkte heeft ook niet gezegd van hey jullie moeten er hier uit. Dus stappen we bij een ander plaatsje uit. Met een sneer van de jongen. Ja daag, jij mag dat ons wel vertellen, wij weten toch niet hoe of wat. Maar ja, we gaan op zoek naar een taxi,maar zien dan een tuktuk staan. Vantevoren had ik wat hotels opgezocht en ik vraag of ie doe kent en hij brengt ons er naar toe. Het is een hele donkere weg en binnen 10 minuten staan we bij het hotel. De chauffeur helpt ons met de bagage en zegt nog even dat het heel gevaarlijk is zo 's avonds laat voor ons,maar gelukkig hebben we daar niets van meegekregen. We vragen bij het hotel of ze nog plek hebben en hebben nog een kamer. Wel wat duurder dan ik had gezien op booking maar ach, we willen gewoon een kamer dus in ieder geval voor 1 nacht. De kamer is groot, met uitzicht op zee en dus prima. We besluiten de lange dag met een cocktail bij een strand tentje recht tegenover het hotel. Want die hadden we wel verdiend!