Latagunca, Cotopaxi

Na een aantal dagen aan het strand verlaten we de kust en vertrekken we weer richting het binnenland. Niet heel erg logisch qua route, maar wel lekker om even de warmte weer in geweest te zijn. We stoppen een bus midden op de weg, en stappen in om richting Esmaraldas te gaan. Vanuit daar kijken we of we eerst via Quito moeten of (hopelijk) toch niet. Nee, we kunnen eerst naar San Domingo en vervolgens naar Latagunca. Na drie uurtjes in een disco bus maar met prachtige uitzichten te hebben gezeten, komen we aan bij San Domingo. Het lijkt een kleiner station en besluiten eerst maar even om te gaan lunchen. Na de lunch vragen we een security guard naar een bus richting Latagunca en hij helpt ons netjes verder. Brengt ons naar zijn collega die ons naar het juiste loketje brengt. Twee loketten naast elkaar die bussen naar Latagunca hebben. Er wordt om ons aandacht geschreeuwd en ja, wat moet je dan kiezen? We kiezen er maar eentje en de bus zou na 20 minuten er zijn. Dit werden er iets meer en de andere busmaatschappij vroeg ons natuurlijk waarom we niet voor hen hadden gekozen. We zijn ongeveer de enige toeristen op het station. Vele mensen die gaan reizen, maar ook veel mensen die etenswaar of snoepjes willen verkopen. Uiteindelijk komt de bus en laden we onze tassen in en gaan zitten. Gelukkig wordt hier geen keiharde muziek gedraaid en rijden we in 4 uurtjes ongeveer richting Latagunca. Het enige wat we niet wisten is dat we niet in het centrum bij het busstation afgezet werden maar gewoon langs de weg. Gelukkig was het nog licht en besluiten we richting de stad te lopen. Op de grote rotonde op de snelweg stopt er een taxi en die brengt ons naar een goedkoop hostel, voorzien van veel informatie en dat voor 4 dollar. Het hostel is prima, beetje gedateerd maar super vriendelijke oudere mensen die het runnen.
De volgende dag gaan we eerst op zoek naar een ontbijtje en dan willen we richting Cotopaxi. Dit is een vulkaan die bedekt is met sneeuw en is de een na hoogste berg van Ecuador. De oudere dame stelt ons voor aan Louis, een jongen uit Costa Rica en stelt voor om met met z'n drieën te gaan omdat het dan goedkoper is. Ja prima, waarom niet. We lopen een aantal blokken naar het busstation, pakken de bus die richting Quito gaat en gaan op weg. Voordat we vertrekken komt er een klein meisje de bus in en pakt het boekje van Louis over en begint erin te lezen en te schrijven. Zelfs een tekening erbij van een typisch gerecht. Eerst denken we nog dat ze bij iemand hoort, maar dan begint de bus een beetje te rijden en is het duidelijk dat ze kauwgum verkoopt. Het is namelijk zo dat de kinderen niet verplicht zijn om naar school te gaan. Als de ouders er geen geld voor hebben, dan worden ze vaak aan het werk gezet.
Aangekomen bij de afslag van Cotopaxi worden we uit de bus gezet en gaan we richting het informatiepunt waar we Nicolas leren kennen. Een plaatselijke guide. We rijden eerst naar entrance en dan richting het Limpiapungo meer. Dit meer is niet dieper dan 25 cm zonder vis. Als je geluk hebt biedt dit meer samen met de vulkaan een prachtig uitzicht. Helaas is het bewolkt en de vulkaan is achter de wolken maar het meer is hoe dan ook een mooi fenomeen. We rijden verder omhoog door een groen, maar laag begroeid land met wilde paarden. Onderweg krijgen we nog een pittige regenbui en dan komen we in de wolken. Als we aankomen bij het punt waar we onze hiken beginnen laat de vulkaan zich even zien vanachter wolken. Prachtig! Met onze warme kleding en muts beginnen we aan de klim. We zijn nu al op zo'n 4000 meter en moeten nog 1000 meter klimmen. Gelukkig gaat het niet zo stijl omhoog als in Otavalo, maar gaan we zigzaggend en dit is beter te doen. Ondanks dat gaat het nog steeds op een slakkentempo, met hijgende ademhaling, snelle hartslag en benen die doen alsof je een beetje dronken bent. Maar we redden het. Onderweg komen we de eerste sneeuw tegen en voor onze nieuwe vriend is dit de eerste keer dat ie sneeuw aanraakt. Mooi om zo'n nieuwe ervaring voor iemand mee te mogen maken. Op ongeveer 5000 meter is er een restaurant en daar drinken we wat en dan gaan we de snelle weg naar beneden. Ondanks dat de hike misschien maar een uurtje heeft geduurd, zijn we uitgeput. Waarschijnlijk door de hoogte, maar het was prachtig. We worden weer afgezet bij de snelweg, houden een bus aan en die brengt ons weer naar het station.