I believe I can fly

Eindelijk heb ik het gedaan: paragliden. Vorig jaar in Australië was het niet mogelijk, maar deze keer wel.
Ik wordt opgehaald en we rijden eerst door het drukke verkeer van Cali naar het hoofdkantoor. Daar zitten nog meer mensen te wachten en uiteindelijk gaan we met vieren in de auto; mijn paraglide buddy, de chauffeuse en een Zwitser genaamd Heinz die het al zo'n 20 jaar doet. We rijden zo'n 45 minuten en gaan natuurlijk bergop. Dit was al een mooie sightseeing. Als we dan eindelijk op de top aanbeland zijn, moet de auto keren en dat is al best spannend, aangezien er niet heel veel plek is.
De benodigdheden worden uit de auto gehaald en klaar gelegd en ik krijg mijn helm en wordt vast geklikt. Dan, terwijl ik al vast zit, volgt er een uitleg. Een hele korte uitleg. Voordat ik het weet is het tijd om van de berg te rennen. Mijn hart gaat te keer maar er is geen tijd om erover na te denken.
Eerst grote stappen naar voren en als mn buddy het zegt, rennen. Zodra de parachute omhoog gaat wordt je terug getrokken en lukt het niet om verder te rennen. Totdat deze goed hangt en dan is het tijd om te rennen. Op een gegeven moment is er niets meer on te rennen maar ik moet wachten op een seintje dat ik mag gaan zitten. En dan vlieg ik! Ik mag gaan zitten en Wauw! Wat prachtig dit uitzicht dit gevoel. Erg rustgevend, stil,