Ciudad Perdida

11 april 2017 - Santa Marta, Colombia

Snow en ik staan vroeg op, want we worden vroeg opgehaald. Rond 8:15 komt de auto ons ophalen. We worden naar het kantoor gebracht waar we moeten betalen en dan wachten we op onze gids. Er lopen vele binnen en het is niet duidelijk waarom we nog niet gaan. Uiteindelijk krijgen we een andere gids dan diegene die we dachten te krijgen. Een gids van de Wigwa en een translator.  We stappen in de auto en maken ons op voor de weg naar het begin van de tocht. Onderweg pikken we nog een Nederlands meisje op die bij ons in het groepje komt en nog drie anderen die in een andere groep zitten. De auto rit is mooi maar niet erg comfortabel.  Als we aankomen bij het beginpunt, krijgen we eerst een lunch en dan kunnen we beginnen. We verlaten het kleine stadje in de bergen en maken ons op voor 4 uur hiken. Het is warm, en omhoog klimmen,  maar we gaan in een aardig tempo omhoog. Onderweg komen we veel locals tegen die hier wonen, op een scooter, of met een paard. Dit is de manier van transport hier. Het uitzicht is prachtig, groene heuvels zover je kan kijken. Na 3 uur komen we al aan bij ons eerste kamp. Dat viel mee! Alles is nat van het zweet. We nemen een snelle douche en krijgen daarna ons diner. Vis met rijst en salade.  Na het eten spelen we nog een potje kaarten en dan is het tijd om naar bed te gaan. Het is dan rond 20:30u. Snow en ik hebben voor een hangmat met mosquitonet gekozen en dat is na een nacht slapen de beste keuze. Want ik heb maar liefst een paar uur achter elkaar geslapen. De volgende dag, staan we vroeg op, voor 5u. Onze kleding lijkt niet veel droger dan de dag ervoor maar er zit niets anders op dan het weer aan te trekken. We krijgen ontbijt en maken ons op voor dag 2 hiken. Dit wordt een zware dag, 7uur klimmen.
Na 2 uur hebben we een stop om te zwemmen en voor de lunch. Ook dit keer weer door een prachtige natuur, paarden en locals en de mensen die op de terug weg zijn. Na de lunch gaan we weer beginnen aan een vier uur durende hike. Het is een flink stuk omhoog klimmen en ik ben zo blij met mijn wandelstokken. Maar de natuur is weer prachtig.  We volgen de rivier en gaan een keer per brug over en een keer moeten we onze schoenen uittrekken en oversteken. Dan zijn we er bijna maar het is best een lastig stuk en de vermoeidheid begint toe te slaan. We komen als een van de eerste aan in het kamp, en dat is maar goed ook. Want iedere groep slaapt in hetzelfde kamp en er zijn maar vier douches of de rivier. Maar aangezien het regent en de rivier erg koud is, gaan we toch maar voor een koude douche. En daarna is er een heuse wachtrij. We besluiten weer in een hangmat te slapen, dus hoeven we niet te vechten voor een bed. Voor het avondeten krijgen we popcorn en we zijn wilde eerste die dat krijgen dus iedereen is lichtelijk jaloers. Al krijgen zij het ook. Dan pasta en na het eten krijgen we wat uitleg voor de dag erna. Dan gaan we naar the lost city.  En daarna terug naar het kamp waar we hebben geluncht voor onze laatste nacht.
Nog een nachtje in de hangmat, maar deze keer iets minder comfortabel. Zonder kussen en ze hangen erg dicht op elkaar. Na een vroeg ontbijt zijn we de eerste die vertrekken naar Ciudad Perdida.  Ik ben nog onstabiel en het is een flink stuk klauteren over natte stenen. Daarna de rivier oversteken en daarna het begin van de 1200 trappen. Dat valt niet mee, maar we zijn als eerste die aankomen. Dus het is zeker de moeite waard. Voordat we het betreden moeten we ons reinigen met cocabladeren, en een rondje over de stenen lopen. Daarna mogen we de verlaten stad betreden. We krijgen veel informatie over hoe ze denken hier vroeger geleefd te hebben, maar echt zeker weten ze het niet. 600 jaar voor Christus is het gebouwd en in de jaren 70 weer herontdekt.  Nu heeft de verlaten de stad een sjamaan die ernaast woont. Het is een prachtig uitzicht en alle rondes die je ziet waren vroeger huizen. Men werd uitverkozen om er te mogen wonen en de opvolgers van de sjamaan en zijn vrouw moeten bewijzen dat ze een kaart goed kunnen lezen. Daarna lopen we langs het huis van de sjamaan en van zijn vrouw, Waar we een armbandje krijgen maar hij heeft geen tijd voor vragen. En dan beginnen we weer aan alle trappen naar beneden. Ik vind 't fijn dat ons groepje maar uit drie bestaat en dat er telkens vroeg vertrekken zodat je geen hijgende andere lopers in je nek hebt. En we komen weer als eerste aan in t kamp waar we lunch hebben. Ik ben zo moe dat ik amper een hap door m'n keel krijg, en Snow, zo lief als ze is, koopt een colaatje voor me. Toch nog een beetje suiker. We vertrekken weer als eerste maar ik ben zo moe dat ik er misselijk van ben. Mijn tempo ligt een stuk lager en ik blijf met onze indigenous gids achter. Op een gegeven moment moet ik echt even wat kwijt en ik geef over in de bosjes. Waarna Alejandrino mijn tas overneemt.  Ik voel me een stukje beter en loop verder. We komen aan bij het tussenpunt en daar krijgen we wat ananas, en na wat rust moeten we weer verder. Gelukkig voel ik me een stuk beter en we lopen gestaag verder. Het enige probleem is dat we vandaag veel dalen, en sinds mijn beklimming van mnt. Kinabalu in Borneo zijn m'n knieën mijn zwakke punt.  Mijn wandelstokken helpen wel maar toch voel ik ze. We komen eindelijk aan bij de rivier waar we een duik nemen en vanuit hier is het nog een uurtje lopen.  Ik wil mijn voeten niet meer voor elkaar zetten, maar het moet en dus zet ik door. Ik kan met Merel in het nederlands praten, wat nu best fijn is, want engels is echt te veel moeite. Na ongeveer een uur komen we aan in het kamp.  I did it! Morgen nog 1 dag, en back to civilisation. 
Gelukkig voel ik me de laatste dag een stuk beter. Mijn benen voel ik  uiteraard maar verder gaat 't best prima. We maken ons op voor de laaste dag en het laatste stuk. Het gaat een stuk beter alleen naar beneden voel ik m'n knieën wel weer. Het laatste stuk loop ik met Abraham, de vertaler. En het is fijn om gewoon wat te kletsen en ondertussen verder te lopen. Het leidt af. Dus voor ik het weet zijn we bij het beginpunt.  We hebben nog een lunch en dan gaan we met de auto naar santa marta. Kan niet wachten tot ik een douche heb en alles in de was kan gooien.  Maar het was het zeker waard!

Foto’s

2 Reacties

  1. Jeanne:
    12 april 2017
    Mooie foto's weer van een hele mooie maar zware tocht.
    Je kunt zien dat je aan het genieten bent.
    Wij kijken weer uit naar je volgende verslag en je mooie foto's. Groetjes mam. Xx
  2. Anna:
    12 april 2017
    Ha mireille. Wat ben jij een bikkel zeg! En wat een prachtige natuur. Na gedane arbeid is het goed rusten. Nog veel plezier!